Sondwiermer Kunkelschdubb

Gedicht:

Sondwiermer Kunkelschdubb

J, d’r Wind pfifft scharf un kalt
vun d’r Sondbach ra, ibber d’r Ebberwald
hielt um d’Sondgrieb rum dert obbe
dut issig ibber d’Felder dobe.
S’Muuliecht wirft sei heller Schei
ibber d’Decher weg in d’Holzschöpf nei,
ibberall leit Schnää un Schnää
des isch die Zitt zum Kunkelschdubb gäh.
Schatz, du mu-esch dei Schdrickzeig hebe
daß uusrutsch, will i nit erläbe,
wenn d’Kelt so bißt on d’Ohre
isch bis morn d’Oosbach zugfrore.

Jetzt abber schnell ins Nochbers ning
mir wärre wohl schu d’Letschte sin,
drin häärt mer schu schwätze, lache
un d’Ongenäs dut uns Dier ufmache.
Gude Nobet in d’r Schdubb do drin
d’r Vadder schdellt schnell s’Schbinnrad hin
sing Doochter muß hit emsig schbinne
für d’Uusschdier brucht se noch viel Linne.
D’Monnslitt om Disch bim Erdölliecht
vernäbble mit ihrem Rauch die Siecht.
Säll Bänkl om warme Offe dort
isch für d’Alte dar beschde Ort.

Wenns junge Volk dut babble, lärme
will s’Alter sich dar Buckl wärme,
drickt sich on d’Kachle no
wungert sich ibber d’neie Zeit
un denkt wehmiedi on d’Vergongehait.

Was ware des für schene Schdunde
wämmer sich so het z’somme gfunde,
frischs Brot un Schnitz komer esse
d’r Erdepfler abber nit vergässe.
Schtill ihr Monnslitt un ihr Maidle
häre uf mit eirem Noodle
d-Großl legt au s’Schdrickzeig fort
un des beditt: >Sie hets Wort<!
Ja im Verzehle ischse Maischder
do härsch vun Häxe, bäse Gaischder,
wie d’arme Selle umgiehn fir d’Sinde,
weil se noch kei Erlösung finde.

Wenn schbuckt mu-esch glich drei Kritzer schlaa
s’Dreifaltigkaits Gebätt härsaa.
Nimm di in aacht vorm wilde Heer
wens kommt, dann (norr) schnell umkehr.
Bring d’Rothuskarline nit in wu-et
die büeßt noch schwer für d’Schepflöffel ungerem Hu-et.
Wär härt nit mit Bewunderung
vum Ebersteiner Grafensprung
un vum Schlössl mit dänne Luschtbarkaite
un rätselhafte Bueßerzeite.
Wenn um die Gräfin geht s’Geraune
ischs Miesl schtill, oodächtigs Schdaune.

D’Großmueder horcht!
Sie härt in letschder Zeit
gonz dittli wis Dodevegele schreit.
S’wird verzehlt vun d’r finschdere Kommer im Jngerwald,
un vun d’r Schingerhitt un vum verwunschene Schlaa im Ebberwald,
vun d’r Uchtwaid, vuns Schäferkals Schlaa,
komm nit in d’r Schlu-ed, do sinksch na,
un vun d’r Quell, do koonsch senkrächt än Wissbaam ning schdelle.
Au vun d’r Sondführerei,
do war ihr Schatz dabei,
un wu er gedient het als Soldat
z’Raschdi in d’r Feschdungsschdadt.

Wie schie war widder des Kunkelschdubb gieh,
jetzt kommt d’r Heimwää in Kält un Schnää,
mir gruselts noch, es fählt nit viel
norr sieh i d’Häx ufm Bässeschdiel.
Horch! d’r erschte Gockler schreit
do isch dar Morie nimme weit.
Hoppla, do lei i, heb mit uff
un dabb nit uff sällen Balke druff.
Oh je, s’Hofderle isch usgerenkt
uffs Dach vum Sauschdall hänses g’hängt.
Wer het au die Bosse wider gmacht?
Ums Eck rum hets jetzt gwischbert un glacht.
Laß dänne Kerl on dem Schbass ihre Fraid
soll nä gedenke die Kunkelschdubb Zeit.

Erläuterung:

Kunkelschdubb =Kunkelstube, auch Spinnstube genannt. Kunkel ist das Fasergut am Spinnrad.

© Hermann Blank Februar 1984

(Quelle: Jahresrückblick Sandweier 1984)


Kommentare wurden geschloßen.